Γουτού Γουπατού

Ο Παπαδιαμάντης προσεγγίζει τον Μανώλη με απόλυτο σεβασμό. Παρατηρεί και περιγράφει με λεπτομέρεια την σωματική αναπηρία του αλλά και την ιδιαίτερη γλώσσα που εκείνος χρησιμοποιεί για να επικοινωνήσει. Τον περιγράφει μέσα στο πλαίσιο της διαφορετικότητάς του, σαν κάποιον που προκειμένου να επικοινωνήσεις μαζί του πρέπει να κοπιάσεις, να μάθεις την γλώσσα του και τα τερτίπια του. Υπάρχει χλευασμός από μια μερίδα του κοινωνικού περιβάλλοντος, υπάρχει όμως και ο αντίποδας της αποδοχής και της προσπάθειας για προσέγγιση. Η πλοκή εκτυλίσσεται μια παραμονή Πρωτοχρονιάς όταν ο Μανώλης συνόδευσε τα παιδιά στα κάλαντα, για να μην τους κλέψει η ομάδα του νταή της Επάνω Ενορίας, του Μήτρου του Τσηλότατου, ενός άλλου πληγωμένου πλάσματος. Ο Μανώλης θα έρθει αντιμέτωπος με τον Μήτρο-Τσηλότατο, τον Τσηλότατο Γιατρό. Η επιλογή του αντιπάλου δεν γίνεται τυχαία από τον Παπαδιαμάντη. Αυτός ο νταής του πάνω μαχαλά, ο αρχηγός της συμμορίας είναι άλλος ένας απόκληρος, ένα ορφανό που κάνει γιουρούσι στη γειτονιά για να επιβιώσει. Με την σύγκρουση των δύο αυτών πληγωμένων πλασμάτων δίνεται έμφαση στον κοινωνικό αποκλεισμό που δέχονται κι άλλες ευάλωτες ομάδες πληθυσμού εκτός από τους ΑμεΑ. Ο Μανώλης συγκρούεται με τον Τσηλότατο προκειμένου να προστατέψει τα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα. Μέσα από την συνεργασία του με ένα από τα παιδιά της ομάδας του που γνώριζε την γλώσσα του Μανώλη, κατάφερε να τον νικήσει. Η μάχη αυτή του προσφέρει ένα μερίδιο στην αποδοχή, ότι δεν είναι μόνο το Ταπόη, είναι ο Μανώλης.