Τίτος Πατρίκιος

ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ - Τίτος Πατρίκιος

«Στην Κατοχή, έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο. Μια μέρα, είχα ραντεβού με μια κοπέλα από την ΕΠΟΝ για να μου φέρει αφίσες. Κάποιος με είδε, με κατέδωσε στους συνεργάτες των Γερμανών, με συλλαμβάνουν και με στήνουν στον τοίχο, για να με σκοτώσουν. Την ώρα που είναι έτοιμοι να με πυροβολήσουν, ακούω τον έναν να λέει στους άλλους:

''Μήπως δεν είναι αυτός που μας είπαν; Αυτός είναι καλοντυμένος.'' Φορούσα εκείνη την ημέρα ένα σακάκι και τότε συνειδητοποίησα πως το καλό ντύσιμο μπορεί καμιά φορά να σε προστατέψει. Αφού με έψαξαν και δε βρήκαν τίποτα, με ρώτησαν τι ήθελα εκεί. Τους απάντησα πως περίμενα μια κοπέλα για να πάμε βόλτα στην Ακρόπολη. Μου λέει τότε ένας από αυτούς με αυστηρό τρόπο:

''Σου δίνω δέκα λεπτά. Αν δεν έρθει η κοπέλα, τελείωσες.'' Τότε βλέπω την κοπέλα να πλησιάζει πάνω σ' ένα ποδήλατο, με το ταγάρι που είχε τις αφίσες να κρέμεται, και, ευτυχώς, αντί να φοβηθεί και να φύγει, όταν τους είδε, άφησε το ποδήλατο και ήρθε τρέχοντας πάνω μου. Με αγκάλιασε και αυτός τότε μου είπε:

''Τη γλίτωσες. Μη σε πετύχω ξανά, γιατί την επόμενη φορά δε θα είσαι τυχερός.''».

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου

δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες

δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ

που με ξαναστέλναν εξορία.

Και κείνο το πρωί είχα και σένα

τόσα όνειρα

για τη δουλειά που θα ‘βρισκα,

για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,

για λίγο ήλιο…

Και κείνος

που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου

είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του

στο αυστηρό του πρόσωπο.

(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).

‘Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους

με χειροπέδες

μη νομίσεις τίποτα περισσότερο

μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.

Δυο άνθρωποι.