Εμμανουήλ Σπυρλιδάκης (Ηράκλειο Κρήτης, 28 Φεβρουαρίου 1960 – Ανισσαρά Ηρακλείου, 26 Φεβρουαρίου 2025), γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Μανώλης Λιδάκης.
Ο αποχαιτετισμός απο τα παιδιά του ΑΡΜΟΥ στον Μανώλη Λιδάκη:
Μια μέρα μετά τον πικρό αποχαιρετισμό στον Μανώλη Λιδάκη, λίγες γραμμές για να τιμήσουμε τον δικό μας Μανώλη…
Μετά κι από αυτήν την αποθάρρυνση το πήραμε απόφαση … δεν είχε νόημα να το προσπαθήσουμε.
Πέρασαν μερικοί μήνες και γράφαμε λύρες στο στούντιο στο τραγούδι «Αμόνι και νερό» με τον καταπληκτικό μουσικό, Ζαχαρία Σπυριδάκη.Σ’ ένα διάλειμμα από την ηχογράφηση, μας λέει ο Ζαχάρης ότι αυτό θα το έλεγε καταπληκτικά ο Λιδάκης και έχω το τηλέφωνο του …
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαμογελάμε σα να λέγαμε ο ένας στον άλλον « βρε λες ;;»
Μετά από 2-3 επικοινωνίες με τον Μανώλη κι αφού μας είπε « για να έχετε τόση επιμονή κάτι καλό θα έχετε να μου παρουσιάσετε οπότε, μια που με πετυχαίνετε στο Ηράκλειο, θα έρθω ν’ ακούσω!!!» ένα βράδυ εμφανίστηκε στο στούντιο…
Ακόμα θυμόμαστε το καρδιοχτύπι όταν μπήκε μέσα με αυτό το απαράμιλλο ύφος του που για μας τότε ήταν ψαροτικό όσο δεν πάει.
«Βάλτε μου ν’ ακούσω» είπε μετά τις απαραίτητες συστάσεις και χαιρετούρες, δίνοντας μας την αίσθηση ότι πετάχτηκε για λίγο και θα έφευγε…
Πάνω από πέντε ώρες άκουγε και ξανακουγε και σχολίαζε θετικά τη δουλειά μας… ξημερωθήκαμε εκείνη τη νύχτα …
Για μας που ήμασταν νεούδια έμοιαζε σαν ένα όνειρο …
Ο Λιδάκης, ο μεγάλος τραγουδιστής, καθόταν μαζί μας σ’ ένα καναπέ κι ακούγαμε μαζί τα τραγούδια μας.
Από ‘κει και μετά ήταν μαζί μας σχεδόν σε κάθε ηχογράφηση, ζητούσε επίμονα να πει τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου κ τελικά καταλήξαμε στα 4 που ερμήνευσε μοναδικά. Αμέτρητες συζητήσεις, συμβουλές, πειράγματα , ανησυχίες...γίναμε φίλοι, καλοί φίλοι.
Μια μερα χτύπησε το τηλέφωνο και μας ανακοίνωσε ότι έχει κλείσει εταιρία στην Αθήνα για να εκδοθεί ο δίσκος κι ότι θα υπογράψει και την παραγωγή .
"Δεν γίνονται αυτά!!!" λέγαμε μεταξυ μας…
Για τους πολλούς που δεν γνωρίζουν, όταν ένας νέος καλλιτέχνης κυκλοφορούσε έναν δίσκο (τότε που υπήρχαν δισκογραφικές )
έπρεπε να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό ο ίδιος, που εκτός τα έξοδα της παραγωγής στο στούντιο, θα κάλυπτε και όλα τα έξοδα τοποθέτησης στα ράφια , διαφήμισης κλπ κλπ .
Οι δισκογραφικές δεν ήθελαν να ρισκάρουν ούτε ευρώ εκείνη την εποχή σε οποιοδήποτε πρωτοεμφανιζόμενο.
Ο Μανώλης το 2007 αποχώρησε από την εταιρία που έκανε τις μεγάλες επιτυχίες του και οι 2-3 μεγάλες δισκογραφικές "σφάζονταν στα πόδια του" για το ποια θα αποσπάσει την υπογραφή του.
Ανέβηκε στην Αθήνα έχοντας μαζί τον ανέτοιμο, εκεινη τη στιγμή, δίσκο μας και στην πρώτη μεγάλη εταιρία που έκλεισε ραντεβού, απαίτησε να εκδοθεί το υλικό χωρίς να πληρώσουμε ούτε ένα ευρώ . Ο διευθυντής της δισκογραφικής επέμενε να επενδύσουν ένα ποσό στην δουλειά μας αλλά όχι τόσα πολλά χρήματα που θα κόστιζε η όλη παραγωγή και ο Μανώλης ήταν ανένδοτος λέγοντας τους πως αν ζητήσετε από τα παιδιά έστω κι ένα μικρό ποσό θα τους πάρω και θα πάμε μαζί σε άλλη δισκογραφική και δεν θα υπογράψω μαζί σας τίποτα.
Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ειπώθηκε στην κουβέντα γιατί αυτά μας τα είπαν άνθρωποι που ήταν μπροστά στο «παζάρι»
Ο δύσκολος, τραχύς κι απρόσιτος Λιδάκης (για όσους δεν τον ήξεραν πραγματικά ) ήταν ο δισκογραφικός πατέρας μας, αυτός που "έβαλε πλάτη" για μας, αυτός που απαίτησε αυτό που δεν γίνονταν ποτέ εκείνη την εποχή για κανέναν νέο καλλιτέχνη.
Έτσι βγήκε ο πρώτος μας δίσκος , φυσικά με τίτλο «Αμόνι και νερό» το 2007, με τον Μανώλη να έχει μέσα τα τέσσερα τραγούδια : «Αμόνι και νερό» «Καρδιά έχω άδεια» «Αρχάγγελος» τραγούδι αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη , και «Σκοτάδι γυμνός».
Από’ κει και μετά ο Μανώλης ξαναγύρισε στην Αθήνα και χαθήκαμε για κάποια χρόνια μέχρι να γυρίσει πίσω στην Κρήτη μόνιμα, όμως όποτε ηχογραφούσαμε τραγούδια και καλούσαμε για συνεργασίες ή κάναμε live στην Αθήνα, μας ακολουθούσε και μας χαρακτήριζε πάντα μια φράση:«τα παιδιά αυτά τα έχει εμπιστευτεί ο Λιδάκης…»
Οι φωτογραφίες είναι από την παρουσίαση του δίσκου στο «Μήλον της έριδος» στο Ηράκλειο και από την ηχογράφηση στο στούντιο «Ηχοτρόπιο»
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ ξεχωριστέ και καλέ μας φίλε…
ΣΤΙΧΟΙ:
είχες καρδιά μικρού παιδιού
κι όλο γελούσες
και μες στα πέλαγα βαθιά με αγριμιού παλικαριά
τα κύματα νικούσες.
Kι' έκλεισα τα μάτια μου κι άκουσα εσένα
μια φωνή πέρα απ’ τη γη να τραγουδά …
Tα `μαθες Αρετούσα μου...
πότε θα κάμει ξαστεριά...
ήτανε μια Φορά …
παλληκάρι στα Σφακιά...
Eνα σαρίκι στη σκιά και τα φτερά κλεισμένα
στον Ψηλορείτη ο βοριάς να πνέει λυπημένα
μα εσύ δεν έφυγες ποτέ αρχάγγελε μου Κρητικέ
χρυσό του κόσμου θρέμμα..
Είχες του ήλιου τη ματιά
σαν ξεκινούσεςείχες καρδιά μικρού παιδιού
κι όλο γελούσες
και μες στα πέλαγα βαθιά με αγριμιού παλικαριά
τα κύματα νικούσες.
Kι' έκλεισα τα μάτια μου κι άκουσα εσένα
μια φωνή πέρα απ’ τη γη να τραγουδά …
Tα `μαθες Αρετούσα μου...
πότε θα κάμει ξαστεριά...
ήτανε μια Φορά …
παλληκάρι στα Σφακιά...
Eνα σαρίκι στη σκιά και τα φτερά κλεισμένα
στον Ψηλορείτη ο βοριάς να πνέει λυπημένα
μα εσύ δεν έφυγες ποτέ αρχάγγελε μου Κρητικέ
χρυσό του κόσμου θρέμμα..
Αμόνι και νερό... Φωτιά και νερό... Πυρωμένο σίδερο και δροσερή, πηγή...
Το αμόνι και το νερό είναι δύο φάσεις της επεξεργασίας του μετάλλου. Δύο φάσεις που ακολουθούν η μια την άλλη, που είναι όμως τελείως αντίθετες μεταξύ τους. Αυτό μοιάζει λίγο και με τη ζωή μας.
"Αμόνι και νερό, έτσι ήταν η αγάπη σου
με έλουζε με φως, μα εγώ ήμουν σκοτεινός
αμόνι και νερό, έτσι ήταν η αγάπη σου
στο πέλαγο γυαλί, τη νύχτα ανατολή...
Και χάθηκες και χάθηκα
μαράθηκες μαράθηκα
πριν πούμε σ' αγαπώ εμείς οι δυο
και χάθηκες και χάθηκα
σα καραβάκια χάρτινα
που πήρε η βροχή κι η ενοχή"...
(στίχοι: Γιώργος Λεκάκης - "Αμόνι και νερό")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου