ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΦΛΕΒΑ

Η 6η του ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, «Σπασμένη Φλέβα», έρχεται στους κινηματογράφους στις 27 Νοεμβρίου  

 Ο Θωμάς Αλεξόπουλος, ένας μεσήλικας επιχειρηματίας, πνίγεται στα λάθη και στις επιπολαιότητές του. Όταν η κόντρα του με τον τοκογλύφο της περιοχής πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις, και με τον χρόνο για να σώσει το οικογενειακό του σπίτι να τελειώνει, ωθείται στα άκρα. Εκεί που κάθε ελπίδα φαίνεται να έχει χαθεί, εμφανίζεται ένα απλό, εύκολο σχέδιο της τελευταίας στιγμής. Μια κίνηση που θα μπορούσε να είναι η μόνη του ευκαιρία να αποκαταστήσει τα πάντα και να βγει νικητής. Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης Σενάριο: Γιάννης Οικονομίδης – Βαγγέλης Μουρίκης Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Μπισμπίκης, Μαρία Κεχαγιόγλου, Μπέττυ Αρβανίτη, Στάθης Σταμουλακάτος, Σοφία Κουνιά, Γιάννης Νιάρρος, Γιάννης Αναστασάκης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κλέλια Ρένεση, Αναστασία Χατζηαθανασίου, Δημήτρης Καπετανάκος και Μαρία Καλλιμάνη Μαζί τους οι: Βασίλης Κουκαλάνι, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αργύρης Γκαγκάνης, Αλέκος Πάγκαλος, Γιώργος Κολλιόπουλος, Nectar De Leon, Σταύρος Μπένος, Δαυίδ Σταμούλος, Ελένη Μπούκλη 

&nbsp Όλα ξεκίνησαν περίπου τρία χρόνια πριν, όταν ο ΛΕΞ διάβασε για πρώτη φορά το σενάριο της ταινίας «Σπασμένη Φλέβα» και αποδέχθηκε την πρόταση του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη να δημιουργήσει ένα αντιπροσωπευτικό τραγούδι για τις ανάγκες του έργου. Ένα τραγούδι εμβληματικό για την τελική κορύφωση, για το μεγάλο φινάλε - ένα στοίχημα όχι και τόσο εύκολο. ;Αγάπησέ με λίγο Δε μ' ένοιαξε ποτέ άμα τ' αξίζω Είμαι ο χειρότερος άνθρωπος της Γης αυτής Μα εσύ, αν μπορείς, αγάπησέ με λίγο Δε με αγγίζουνε της κόρης μου τα κλάματα Δεν πάω σπίτι· έχω δουλειά ως τα χαράματα Το φως του Ηλίου αφήνει πάνω μου εγκαύματα Είμαι στα στέκια με βαμπίρς και με φαντάσματα Όταν τους βλέπω να κερδίζουν μου τη σπάνε Όταν τους γνώρισα δεν είχανε να φάνε Με τρελαίνει όταν σαν ίσο με κοιτάνε Όπως το βλέπω, όλοι κάτι μου χρωστάνε Οι φίλοι μου αυτοκίνητα, οι γυναίκες μου ακίνητα Δε μ' έχουν για Θεό, τότε, δεν έχουνε αισθήματα Η αγκαλιά τους το σαλόνι μου· το ντύνω με κοσμήματα Κι ένα χαλί μεγάλο για να κρύβω τα προβλήματα Μα αν κάτι αγαπάω, είναι τα παιδιά μου Δε με ένοιαξε ποτέ να το αποδείξω Μάλλον ξέρω, την αγάπη μου αυτή Είναι υποχρεωμένα να τη δώσουν πίσω Dealers, κλέφτες, μπράβοι, νταβάδες Έχω μπροστά μου κορόιδα χιλιάδες Δε σέβομαι κανέναν, μάντης μου ο Θεός Γιατί είμαι ο πιο κακός κι ο πιο πονηρός Παιδί της αγοράς, έχω ανοιχτούς λογαριασμούς Βαριόμουν στο σχολείο, μα ξέρω από αριθμούς Όταν περνάω από τα τούνελ και της εθνικές οδούς Μ' ενα ντουμάνι αναμμένο κάνω υπολογισμούς