ΚΟΤΤΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΓΧΕΙΡΑΣ

ΚΟΤΤΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΓΧΕΙΡΑΣ :
Όταν τα τοπωνύμια φλερτάρουν με τη Μυθολογία...
(Για όσους επιθυμούν τα δύσκολα και επιστρατεύουν αμφιβολίες...)

Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος

Εκκίνηση απ΄τα Κατούνια

Αρχές του Αυγούστου πέρυσι, και σε μια όμορφη έντεχνη-λαϊκή συναυλία του « ΝΟΛ » στα Κατούνια ( αύλειο χώρο εκκλησιδίου του Άη Γιάννη ), απαγγέλθηκαν ποιητικές στροφές του γράφοντος, αλλά και κειμενογραφήματα, αποτελώντας εύστοχους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των τραγουδιών της επιτυχημένης εκείνης συναυλίας... Και περίμενα οι αλληγορικοί στίχοι που ανέφεραν τον Άη Γιάννη, ως...« εκατόγχειρα - αλλά με δίχως κεφάλι...» να προκαλέσουν κάποιους προβληματισμούς ( όχι βέβαια το « με δίχως κεφάλι...», αφού πρόκειται για τον Άη Γιάννη τον Πρόδρομο - « κοψοκεφαλιστή » ), αλλά εκείνο το...« εκατόγχειρα » ( με τα εκατό χέρια...), κι΄άλλες αλληγορίες των στίχων, όπως για τις « πανάρχαιες Ώρες των Κατουνίων...τη Θαλλώ, την Καρπώ, την Αυξώ...» - όλα ετούτα αναφερόμενα στο « μικρό γιαλό με τα άσπρα χαλίκια...», όπως τραγουδήθηκε ο Άη Γιάννης... Και ερμηνεύει μεν ο καθένας την ποίηση σύμφωνα με τις δικές του ευαισθησίες που απορρέουν απ΄το όσο αρχειακό υλικό του υποσυνειδήτου του... πλουμισμένο όμως ( αναγκαία, ως πρέπει ) ιστοριογνωστικά, γνωσιολογικά, πολυποίκιλα, μέσα απ΄την απειρία των γνώσεων που πλαισιώνουν το βίο μας - ιδιαίτερα στον ελλαδικό χώρο που ζούμε...που όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις κι΄από μια ιστορία, ένα ήρωα, ένα θρύλο...που μας ταξιδεύει συχνά ( και ονειροπόλα θαρρείς ), στο λυκαυγές αυτής της ίδιας Δημιουργίας...

Μυθολογικές προτρωικές έννοιες

« Ο ιστοριοδίφης Αποστόλου Δ. υποστήριξε ότι τα περισσότερα, τοπωνύμια, ακτωνύμια και ανθρωπωνύμια στην ακτογραμμή μεταξύ της πόλης του Ελυμνίου και του Μακίστου προέρχονται πιθανότατα από μυθολογικές προτρωικές έννοιες και διατηρούνται ισχνά μεν, αλλά με θετικές εννοιολογικές επιδράσεις μέχρι τις μέρες μας ». Αυτά σημείωσε ο συμπατριώτης μας dr. Αρχαιολόγος κ. Άγγελος Ριτσώνης, στα πλαίσια των διδακτορικών του διατριβών, ενώ ( ο ίδιος εγώ ) κατά τακτά διαστήματα στις ιστοριοδιφικές μου δημοσιεύσεις ακραγγίζω και ερευνώ τέτοιες ονομασίες ( τουλάχιστον τις πλέον γριφώδεις ), αυτές που προβληματίζουν...

Γίγαντες και Τιτάνες...

Άλλες προβληματικές πανάρχαιες ιστορίες και τούτες, που δεν καταλάβαμε ποτέ σχολιαρούδια - όταν και όσο διδαχθήκαμε στα Σχολεία την Ελληνική μας Μυθολογία - και που ακόμη και σήμερα δηλ. στους μελετητές, τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει - ιδιαίτερα μεταξύ Τιτανομαχίας και Γιγαντομαχίας... Τερατώδη όντα αμφότεροι, αναφέρονται σαν Γυιοί των πρωτοθεών στην πρώιμη περίοδο της Ηούς...βασικά σαν γυιοί του Ουρανού και της ευρύστερνης Γης...αλλά φορές και σαν παιδιά του Κρόνου και της Ρέας...πότε συγγενικοί βοηθούντες ή πολεμούντες τον Δία στη διεκδίκηση της εξουσίας...πότε κι΄ανάμεσα στις Τερατογεννήσεις του Ποσειδώνα μαζί με τους Κύκλωπες και Τελχίνες... Μιξογενείς οντότητες όλες αυτές ( Εκατόγχειρες, Γαστερόχειρες, Γαστερόποδες )... που - ας πούμε - ήταν οι απερίγραπτες για τη δυναμικότητά τους γεωλογικές περιόδοι των ηφαιστειακών αναβρασμών κ.α. κατακλυσμικών γεγονότων, που διαμόρφωσαν την τελική επιφάνεια του Πλανήτη μας - αυτή όπου πατάμε εμείς σήμερα... Γίγαντες και Τιτάνες σαν δυνάμεις Δρακόμορφες, θα συναντήσουμε σε άφθονες παραδόσεις - ειδικά ορεινών χωριών της περιοχής μας - από την Όχη της νότιας Εύβοιας, τη Δίρφη, τα Κοτύλαια όρη, το Μάκιστο και το Μηρον-όρος της βορ. Εύβοιας, θέματα που ακραγγιχτά έχω παρουσιάσει στο παρελθόν...Άλλωστε και τα ηφαιστιακά « Φλεγραία Πεδία » δεν ήταν άσχετα με τη βορ. Εύβοια, λόγω των προϊστορικών εκείνων Φλεγύων ( εκδιωχθέντων υπό των Θεσσαλών Περραιβών ) εχόντων σχέση μετά της σεισμικής « ευσείστου » Ευβοίας και τον μεγαθήριο Γίγαντα Τιτυό, που όλο και « ρέμπελα » περιφερόταν στον τόπο μας!..

Αιγές και Ελύμνιον : Απ΄τη μια ως την άλλη...

Σον τόπο μας που πρώϊμα απ΄τα λίθινα χρόνια εξελίσσεται η ζωή...κι΄όταν ήρθε η ώρα της πόλης, εμφανίζονται ζωηρά το Ελύμνιον κι΄οι Αιγές!.. Οι Αιγές των Τρωϊκών γεγονότων του Όμηρου με το Ποσειδώνειο Ιερό ( σήμερα Μονή « Γαλατάκη » ) και το νυμφικό μας Ελύμνιον με Ναό του Διός και της Ήρας... Πόλεις - λατρευτικά ιερά - και τα δυό... πρώτα ίσως στην επικράτεια της εφάλου Κηρίνθου, κι΄ύστερα στην άλλη επικράτεια της πολυστάφυλου Ιστιαίας...Μα πέρα απ΄τις μεγάλες θεότητες ( τις μείζονες ) που λατρεύαν...όχι - οι αρχαίοι δεν είχανε πρόβλημα - να λατρεύουν και πλήθος θεότητες ( τις ελάσσονες ), Ημίθεους κι Ήρωες, Νύμφες και Σειληνούς, Γίγαντες και Τιτάνες!.. ). Και σε κάθε μεριά να στήνουνε και γι΄αυτούς Τεμένη, Ηρώα κι΄ Ενόδια, που απομείναν τουλάχιστον ως εμάς ως λείψανα τοπωνυμικά τα ονόματά τους. Μπορεί παρεφθαρμένα και ομοίως γριφώδη...αλλά πάντως φορές με ηχητική συγγένεια και φορές με εννοιολογική παραμένουσα σημασία... Ας προσεχθούν στην περίπτωση τα γραφόμενα του εκ Λειψίας φιλολόγου καθηγητού μακαρίτου συμπατριώτου μας Ιωάννη Βοϊατζή, υποστηρίζοντος : «...πως και τα τοπικά ονόματα, μερικά διετηρήθησαν αμετάβλητα... ενώ άλλα μετεσχηματίσθησαν με μερική μεταβολή των γραμμάτων τους, όπως και με την ίδια των συμφώνων εναλλαγή...» προσημειώνοντας «...πως πάμπολλες λέξεις της αρχαίας μας γλώσσας παρεφθάρησαν συγκοπείσαι, ως υποστάσαι μεταβολάς πολλαπλάς...». Κάτω απ΄το πνεύμα αυτό, ως επιβάλλεται, ο προσεκτικός ερευνητής αφαιρεί τα του χρόνου παραποιητικά στοιχεία, προκειμένου να αποκαλύψει στον πυρήνα θετικά τινα συμπεράσματα. Ώστε...αναμέσω Ιερών - Ποσειδώνος των Αιγών και Διός του Ελυμνίου, τοποθετούνται και ονοματοθετούνται ( ίσως και σημαδεύονται ως Ιερά Τοπόσημα και υδρωνύμια ) οι χείμαρροι - Εκατόγχειρες!..

Οι Εκατόγχειρες

Προσωποποιήσεις λοιπόν των βίαιων γαιωλογικών φαινομένων με τα πενήντα κεφάλια και τα εκατό χέρια οι φοβεροί Εκατόγχειρες... βοηθήσαν τον Δία στην Τιτανομαχία να αναλάβει το θρόνο του... και δεν ήταν, παρά ο Γύης, ή Γύγης ( φορές και Αιγαίων ), ο Κόττος και ο Βριάρεως. Κοντά κι΄ο μεγαλοθεός - αδελφός του Διός Ποσειδώνας, ο οποίος παρ΄όλα τα απωθημένα του παράπονα για τη χαμένη του βασιλική πρωτοκαθεδρία...συμβιβάστηκε τελικά με τον Δία και με συμμάχους του τους Εκατόγχειρες συντέλεσαν στην τελική Ολύμπια ενθρόνισή του... Αφήνοντας τώρα τις προσωποποιήσεις κι΄ερχόμενοι στην υπαρξιακή τους πραγματικότητα.. δεν ήταν...παρά οι ορμητικοί χείμαρροι με τις πλήθος μισγάγγειες ρεματιές και διακλαδώσεις και με τις πλήθος χωματουργικές τους διεργασίες, που συχνά καταστροφικά δρουν ως τα σήμερα...

Γύγης - ο γήινος Δράκος

Ο γήινος Γύγης λοιπόν ( ως γυιός της Γης ), τερατώδης κουλουριαστός Δράκος ( κάτω στη Γη ) που σκοτώνει ο δρακοκτόνος καβαλάρης Άη Γιώργης ( ετοιμολογικό εκ της γεωργίας της Γαίας-Γης ), υποδηλοί το Γύγη ( κι΄Αιγαίωνα ) στη περιοχή των αρχαίων Αιγών, ο κάβος που πάντοτε κατεβάζει αγέρες της « εκατόγχειρης » ρεματιάς απ΄τις καθοδικές ριπές της Ψηλής Ράχης και δημιουργεί τους γνωστούς εκεί επιτόπιους κλυδωνισμούς ( mareggiare - marezzo, για να θυμηθούμε και λίγο τις λατινογενείς ακτωνυμίες ). Και πριν αφήσουμε τον Εκατόγχειρα Γύγη, ας ρίξουμε μια ματιά και στη γυναίκα του Κυμοπόλεια ( κόρη του πλαϊνού Ποσειδώνα αυτή ), που ετοιμολογικά δεν είναι...παρά ( ως η « Μαράντζα » ), η πρωσοποποίηση της ροής των υδάτων ( και το γνωστό αντιμάμαλο - παλινδρομικός κυματισμός ), χαρακτηριστικό της περιοχής. Όντως περιοχή αρχαίου Ιερού η τοποθεσία τ΄ Αη-Γιώργη, ( πλάϊ σε παλαιότατο - θεμελιακό εκκλησίδιο ), ενόδιο, ή αφίδρυμα, ή προκεχωρημένο φυλάκιο του μεγάλου Ποσειδώνειου Ιερού των Αιγών, με συνδέσεις δυσκολοδιάβατες σήμερα ( ελλείψει ικανών τεκμηρίων και ερευνών ) ενός μακρυνού παρελθόντος και με σκεπτικό ακροβατικό κάποιας επανασύνδεσης... « Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία », γράφει ο Κάλβος...ωστόσο την ίδια τόλμη απαιτεί και η έρευνα...

Βριαρέας - ο Ηρακλής...

Και το όνομά του ετυμολογικά μπορεί να σημαίνει ο δυνατός, ο στιβαρός - όπως ο κάθε χείμαρρος...επισημαίνει όμως και τη ροή του ως Βρια-ρέων, Βοριά-ρέων, ο οποίος και ρέει απ’ του Βοριά το χειμαρώδες ρέμα, ή και που ρέει σε γραμματική παραλλαγή ως Βρύα-ρέων αναμέσω των ριζοειδών φυτών της συνομοταξίας των βρυοφύτων ( μούσκλια ). Να λοιπόν άλλος χείμαρρος Εκατόγχειρας - ο Βριάρεω-Ηρακλής ( αναφέρεται φορές κι΄αυτός ως Αιγαίων ), που επιβιώνει υδρωνυμικά στον τόπο μας - και σε καταφανή τοποθεσία των μεταλλείων της περιοχής « Βοριά Ρέμα », τότε γνωστά ως μεταλλεία « Χόϊζερ ». Μη λησμονούμε πως η λατρεία του Ηρακλή ήταν ταυτισμένη με λουτρά και τόπους μεταλλείων. Ο Ηρακλής του Ρωμαϊκού Ελυμνίου ( τύπου Lansdowne ) των Βαλανείων της « Παναγίτσας » ( Zωοδόχου Πηγής ), ίσως ν΄ αντιπροσώπευε και τις δυό αυτές εκδοχές.

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην...

Δεν μπορώ να μην αναφέρω, πως στο παρελθόν επεχείρησα συμβουλευτικά να πείσω τους τότε ιδιοκτήτες της σημαντικής εκεί ξενοδοχειακής Μονάδας, ώστε να κρατηθεί το υδρωνύμιο « Βοριά Ρέμα » στο όνομα του « Βριάρεω - Ηρακλή », αλλά πάντα συνήθως...οι προτάσεις μου που διίστανται... απορρίπτονται μπροστά στο τραβηχτικό ρεύμα των σύγχρονων τουριστικών αντιλήψεων... Στη χώρα των θεών και των ημίθεων...« ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην... ου παγάν λαλέουσαν - απέσβετο και λάλον ύδωρ ( του Βορια-ρέματος ) ». Αμφιβάλλω εάν η επόμενη γενιά θα γνωρίσει ποτέ... «Του Βοριά το Ρέμα » - που ήδη χαρακτηρίζεται με τη νεότερη ονομασία της εκεί Μονάδας - μια ιστορία πονεμένη, όπως και για λοιπά μας τοπωνύμια και τοπόσημα που αθόρυβα κι΄αδιαμαρτύρητα χάνονται ένα - ένα, προς χάρην ( ιδίως ξενόφερτων ) του σειρμού και της μόδας ονομασιών...

« Νταϊανούπολη; »...

Και δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμα την παράδοξη πρόταση κάποιου ξένου επιτελούς, πως...« επειδή η Λίμνη ( φυσικά - σαν υδάτινη λίμνη!..), δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ιστορικό ετυμολογικό...να την μετονομάσουμε σε « Νταϊανούπολη »!.. προς τιμήν της μακαρίτισσας πριγκίπισσας Νταϊάνας, που συμπαραστατικά στο θάνατο ενός Ελύμνιου φίλου της, επισκέφτηκε στο παρελθόν αυτή τη Λ(λ)ίμνη!.. Είμαστε εξ΄εκείνων που επικροτήσαμε τη συγκινητική όντως πράξη της « θλιμμένης Πριγκίπισσας της ομίχλης », αλλά ωστόσο κι΄εκείνοι που σεμνύνονται μπροστά στη μακραίωνη ιστορία του Ελυμνίου των μυθικών - θεϊκών χρόνων του!.. Και φωνάζουν απ΄τα σπουδαία βιβλία τους οι μεγάλοι μας ιστορικοί, Μπελλάρας και Βοϊατζής...« αποκαταστήστε το αρχαίο κάλλος της πόλης ΕΛΥΜΝΙΟΝ! »... αλλά πάνε χρόνια που κι΄εκείνοι συγχωρέθηκαν...που στα πρόσφατα χρόνια χωριουδάκια τριγύρω του Δήμου μας υιοθέτησαν εύηχες κι΄αρχαιοπρεπείς ονομασίες... κι΄εμείς....« λίμνη του βρήκαμι κι λίμνη θα μειν΄!!..». Ύστερα μας φταίνε οι νονοί της « Νταϊανούπολης!..» ).

Πρώτα τα Καντόνια

Κατούνια και Καντούνια και Καντόνια και Κατουνάκια...αρκετά στον Ελλαδικό χώρο, με διάφορα εννοιολογικά, πότε σαν στρίψιμο του δρόμου ( στα Κυπριακά ), ή πότε σαν στενά δρομάκια ( στα Κερκυραϊκά ). Στη δημώδη μας γλώσσα θα συναντήσουμε την Κατούνα, που σημαίνει την κλειστή κασέλα και κατ΄επέκταση το κλειστό μέρος ( όπως είναι ο μικρός - κλειστός ορμίσκος του Άη Γιάννη ) και η ρίζα « κα » προέρχεται απ΄την αρχαιοελληνική λέξη « κανθός » που σημαίνει την εσωτερική οξεία γωνία των βλεφάρων μας. Ωστόσο, λέξη για αρκετούς λατινικής προέλευσης ( cantone ), λέξη κι΄από τα γαλλικά ( canton ), που το τελευταίο Καντόνι, σημαίνει τμήμα διοικητικής περιφέρειας - « μικρο-φαίουδο » στα χρόνια της λατινοκρατίας. Να μια λατινογενής λοιπόν εκδοχή του έτυμου των Κατουνιών από την εποχή του Negroponte τους, που κράτησε ( όχι και λίγο ) τους δυόμισι - και πιο πολύ - αιώνες!.. Άη Γιάννης ( Πρόδρομος ) Κατουνακιώτης, υπάρχει και στην αιγαιίτικη πλευρά της βορ.κεντρικής Εύβοιας ( Άγια Σοφιά-Βλαχιά ) απομεινάρι ίσως εκείνης της εποχής, γνωστής όντως της ιδιαίτερης προσήλωσης της τότε Ιπποσύνης, προς τη λατρευτική μορφή του Άγιου Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο Μπελλάρας κι΄οι Ώρες...

Προφορικές παραδόσεις που μεταφέρθησαν απ΄το στενό του περιβάλλον ( οφείλω χάριτας μνήμης στον μακαρίτη κυρ Σωτήρη Ριτσώνη ), φέρουν τον ιστορικό του « Ελυμνίου » να υποστηρίζει πως... « στα Κατούνια κατοικούσαν οι Ώρες!..». Και ξεκινώντας από αυτές, εντοπίζουμε τα ονόματά τους, ως Θαλλώ - Καρπώ - Αυξώ, που φορές μυθολογικά ταυτίζονται με τις Χάριτες, είτε τις Εποχές και που τα εννοιολογικά τους δηλούν εμφανώς, την ανθοφορία, την καρποφορία, την αύξηση. Ωστόσο η Καρπώ σμίγοντας με το Ζέφυρο ( Καρποφορία των εσπεριδοειδών του Φθινόπωρου και δυτικοί άνεμοι ), απόκτησαν ένα γυιό...τον Κάρπο, που τρελά ερωτεύθηκε με τον ποτάμιο γυιό Κάλαμο. Και τους δύο ο Ζεύς μεταμόρφωσε αγαστά, τον Κάλαμο σε καλαμιώνα και τον Κάρπο στους ποικίλους καρπούς... Και συλλογίζομαι πάνω στο χωρογραφικό ανάγλυφο του τόπου : Την Ώρα Καρπώ, τοποθετούμε στα Κατούνια. Στο μόλις πλαϊνό καλαμιώνα σε ρεματάκι...συναντάμε το Καλαμίτσι!.. Κάρπος και Κάλαμος...πλάϊ - πλάϊ..μαζί!.. Λέτε να είχε τα δίκια του ο Μπελλάρας;..

Πριν αλέκτωρ λαλίσει!..

Αλλά, ας προχωρήσουμε πάρα κάτω - η έρευνα πάντα φυλάει εκπλήξεις!.. Στα παλιότερα χρόνια ( κάποια απ΄αυτά προλάβαμε λίγο κι΄εμείς οι παλιότεροι...), τις ώρες δεν τις χτυπούσε μονάχα το μεγάλο ρολόϊ της Εκκλησίας, αλλά τις λάλαγαν πετεινοί!..ξυπνώντας τον κόσμο απ΄τα « βαθιά ( του Θουκυδίδη ) χαράματα »... με τους υψίφωνούς τους λαρυγγισμούς...canto - cantare - καντάντε - καντόνια - καντούνια - Κατούνια...λατινογενείς λέξεις σε εξελληνισμένη μεν απόδοση, εννοιολογική όμως τώρα απόκλιση, ξεφεύγοντας των αυτοδιοικητικών Τιμαρίων ( Καντονίων ) και προσεγγίζοντας τον αλέκτορα-πετεινό...την αρσενική κότα...που στο αρχαιοελληνικό λεξικό του Ησύχιου καταγράφεται ως ΚΟΤΤΟΣ!..και που άλλος κότος ( λέξη της αρχαίας κι΄αυτή - πιθανή ρίζα του εκατό ) φέρεται μεστή οργής, έχθρας, μνησικακίας και μίσους...τί άλλα συναισθήματα θα μπορούσε να διακατέχουν ένα φίλερι πετεινό ( με τις γνωστές - έως τελικής πτώσης - κοκορομαχίες ) και τον τερατώδη, δρακόμορφο Εκατόγχειρα - όπως ο μυθικός ΚΟΤΤΟΣ - που μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές και αλληλουχίες συνειρμικές, ίσως να είναι ο πρώτος αυτός ονοματοθέτης των δικών μας Κατουνίων...και που ξεσπάει ακόμα με τις χωματουργικές του καταστροφές...όπως συνέβη - θυμόμαστε - στα πρόσφατα χρόνια ( τη θεομηνία θαρρώ του « Ζορμπά » ), που η οργή του μπαζόχωσε ως κάτω τη θάλασσα, το εκκλησάκι τ΄ Άη Γιάννη!..

Ο Κόττος στον τόπο του!..

Φίλοι αναγνώστες. Η έρευνα τούτη δεν είναι σημερινή, όπως κι΄άλλες παρόμοιες που προοιωνίζουν τα « Μυθικά Ακρογιάλια του Ελυμνίου ». Κατά καιρούς ( σε Αρχαιολογικά Συνέδρια κι΄ Ημερίδες ) έχω παρουσιάσει κι΄άλλες ακτωνυμίες μ΄αρχαίες καταβολές, που δυστυχώς σήμερα κινδυνεύουν ν΄αφανιστούν από καινούριες τουριστικές Μονάδες με ξενόγλωσσα μοντέρνα ( τάχα ) ονόματα. Θλιβερό, γιατί η ιστορία μας χάνεται... Σήμερα θυμήθηκα τους χειμάρρους... συγνώμην...τους Εκατόγχειρες!.. Με τον Κόττο σαν ρίζα, ή ως « ηθικό αυτουργό », πρόσθεσα μια άλλη ακόμα εκδοχή στην ετυμολογία των Κατουνιών μας...Κι΄αν έπεσα έξω...δεν με πειράζει καθόλου!.. Στις μελλοποιημένες « Σειρήνες »... « ήταν γραμμένο και το ταξίδι...ήταν γραμμένος κι΄ο γυρισμός!..». Το ταξίδι έγινε ανάμεσα σε ερευνητικές-μυθικές Συμπληγάδες...κι΄ο γυρισμός ήταν τώρα για ‘μένα σοφότερος - μεστός εμπειριών...

Στο « Μικρό Θέατρο Κατουνίων »

Μικρή αναφορά σε μια σπουδαία εκδήλωση...κι΄ήταν η συναυλία στο « Μικρό Θέατρο Κατουνίων », που οι ευγενείς εμπνευστές του ενισχύουν κι΄αναβαθμίζουν κάθε φορά το ποιοτικό - μουσικό επίπεδο της περιοχής. Το φετινό αφιέρωμα ήταν στον ιδιόμορφο - παγκοσμίου φήμης Συνθέτη Ιάννη Ξενάκη - πρεσβευτή της σύγχρονης μουσικής στον Ελλαδικό χώρο. Όμως πιο πολύ, ήταν το απροσδόκητο ξάφνιασμα των ποιοτικών της συναυλίας θαμώνων, όταν εκτελέστηκε το εμβληματικό έργο του Συνθέτη...« Κόττος »!.. μια εικονογραφία παρμένη από τα χθόνια μοτίβα της αρχαιοελληνικής μας παράδοσης!.. Οι τραχείς αδροί ήχοι του βιολοντσέλου, εξέφραζαν παρατόνως τη ζωϊκή δύναμη ( το « πράνα » θα ΄λέγαν ανατολίτες - το « πάρνα » οι Έλληνες ), σ΄ένα χώρο τέλεσης της παράστασης, όπου στη συντυχία της ώρας...αστραπές, κεραυνοί και της ρεματιάς το ανεμοσίφουνο... ανασταίναν το Γίγαντα Κόττο και απ΄το βυθό των αιώνων τον ξαναφέρναν θορυβωδώς πίσω στον τόπο του!..

Και λίγο από « Θέατρο του παράλογου!..»

Εδώ τελείωσα...Ήταν μια περιπέτεια ακροβατική, σχοινοβατώντας την « άβυσσο ». Και μ΄άρεσε που την έγραψα...ερευνητική, λογοτεχνική, παραμυθική και ονειρική - κι΄όσο να ΄ναι...«αληθινή»!.. Γιατί πάντα το παραμύθι, παραμένει... « ως η αλήθεια του όνειρου!..». Τώρα...το πόση αλήθεια υπάρχει σ΄όλα αυτά...δεν το ξέρω - ούτε κι΄εγώ!.. Άλλωστε ο ήρωας του Μπέκετ Γκοντό...ήταν ανύπαρκτος και για τον ίδιο του το δημιουργό!.. Γιατί όταν κανείς αναμειχθεί με την Ελληνική Μυθολογία - αυτή την επιστημονική φαντασία των αρχαίων... κι΄αυτό το « θέατρο του παράλογου » ( κι΄ο Ιονέσκο μαζί )...φαντάζουν...φτωχότεροι παραλογισμοί!!..
Δ.Α. - « Ελύμνιος ».

Βοηθήματα : «Ελληνική Μυθολογία», P.Decharme - «Ελληνική Μυθολογία», Νίκος Τσιφόρος - « Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια », Πάπυρος Λαρούς - « Η Ιστορία της Νήσου Ευβοίας », Κ. Γουναρόπουλος - « Το Ελύμνιον », Ν. Μπελλάρα - « Περί Ελυμνίου», Ι. Βοϊατζή - « Πρόσωπα », Αμ. Μεγαπάνου - « Εκκλησίες και εξωκλήσια της Λίμνης », κείμενα Δ. Αποστόλου - « Συμβολή...γλυπτού 295 στη Λίμνη Ευβοίας », Άγγ. Ριτσώνης - Μιχάλης Ψύλος ( 14/8/’24 στη «Ναυτεμπορική» ) - « Βικιπαίδεια » - «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης», Liddel-Scott - «Λεξικό της Αρχαίας», Χάρη Πάτση - «Νέον Λεξικόν», Δ. Δημητράκου, « Λατινο-ελληνικό Λεξικό », « Μικρό Ιταλο-ελληνικό Λεξικό » - « Βικιλεξικόν » κ.α