Σαπφὼ

Έργο του Τσαρλς Μενγκίν (1853–1933) που αναπαριστά την Σαπφώ ημίγυμνη να στέκεται δίπλα σε βραχώδη προεξοχή και να είναι καταφανώς λυπημένη.

ἐννέα τὰς Mούσας φασίν τινες· ὡς ὀλιγώρως·
ἠνίδε καὶ Σαπφὼ Λεσβόθεν ἡ δεκάτη. (Παλατινή Ἀνθολογία, 9.506)

Ἀπόδοσις
Κάποιοι λένε πως εννέα είναι οι Μούσες —τι αστόχαστα!
Ιδού η δεκάτη: η Σαπφώ από τη Λέσβο.

Η Σαπφώ και ο Αλκαίος.

«Τον καιρό της Σαπφούς», έργο του Τζον Γουίλιαμ Γκόντγουαρντ, Μουσείο Τζ. Πωλ Γκέτι (1904).

Οι δύο κορυφαίοι λέσβιοι λυρικοί ποιητές, ο Αλκαίος κι η Σαπφώ. Οι δύο λυρικοί έτρεφαν τεράστιο σεβασμό ο ένας για τον άλλο, όπως φαίνεται μάλιστα από ένα απόσπασμα (384 Lobel-Page) από το έργο του Αλκαίου, που αποκαλεί την ποιήτρια "ἰόπλοκʹ ἄγνα μελλιχόμειδε Σάπφοι" ("μενεξεδόπλεκη αγνή μελιχαμόγελη Σαπφώ").

 

 "Ποικιλόθρον’ ἀθανάτ’ Ἀφρόδιτα, παῖ Δίος δολόπλοκε, λίσσομαί σε, μή μ’ ἄσαισι μηδ’ ὀνίαισι δάμνα, πότνια, θῦμον, ἀλλὰ τυίδ’ ἔλθ’, αἴ ποτα κἀτέρωτα τὰς ἔμας αὔδας ἀίοισα πήλοι ἔκλυες, πάτρος δὲ δόμον λίποισα χρύσιον ἦλθες ἄρμ’ ὐπασδεύξαισα· κάλοι δέ σ’ ἆγον ὤκεες στροῦθοι περὶ γᾶς μελαίνας πύκνα δίννεντες πτέρ’ ἀπ’ ὠράνωἴθε- ρος διὰ μέσσω, αἶψα δ’ ἐξίκοντο· σὺ δ’, ὦ μάκαιρα, μειδιαίσαισ’ ἀθανάτῳ προσώπῳ ἤρε’ ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι δηὖτε κάλημμι, κὤττι μοι μάλιστα θέλω γένεσθαι μαινόλᾳ θύμῳ· τίνα δηὖτε πείθω ἄψ σ’ ἄγην ἐς Fὰν φιλότατα; τίς σ’, ὦ Ψάπφ’, ἀδικήει; καὶ γὰρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει· αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ’, ἀλλὰ δώσει· αἰ δὲ μὴ φίλει, ταχέως φιλήσει κωὐκ ἐθέλοισα. ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλέπαν δὲ λῦσον ἐκ μερίμναν, ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι θῦμος ἰμέρρει, τέλεσον· σὺ δ’ αὔτα σύμμαχος ἔσσο." Πρόκειται για το μόνο ακέραια σωζόμενο ποίημα της Σαπφούς και έχει την μορφή κλητικού ύμνου.