 |
| του Δημήτρη Σαραντάκου, |
Οι γεωγραφικές γνώσεις των ανθρώπων στην Αρχαιότητα
Κατά την Αρχαιότητα, ο πλανήτης ήταν χωρισμένος σε πολλούς υπο-πλανήτες και οι κάτοικοι του καθενός αγνοούσαν την ύπαρξη των άλλων. Για τους Αιγύπτιους επί πολλούς αιώνες ο κόσμος τους ήταν η κοιλάδα του Νείλου, η έρημος στα δυτικά και στα ανατολικά της και η Μεσόγειος στον βορρά. Αργότερα, τα όρια του κόσμου τους διευρύνθηκαν για να περιλάβουν τη Νουβία στο νότο, τις χώρες της Ερυθράς θάλασσας στην ανατολή, την Παλαιστίνη, τη Συρία και τα νησιά της «πράσινης θάλασσας», δηλαδή του Αιγαίου στον βορρά.
Κατά ανάλογο τρόπο ο κόσμος των Σουμερίων περιοριζόταν στον Περσικό κόλπο και τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη. Στον κόσμο αυτόν, οι Ακκάδιοι, που διαδέχθηκαν τους Σουμέριους, προσθέσανε τη Συρία την Παλαιστίνη, την ανατολική Ανατολία και το νότιο Ιράν.
Οι Εβραίοι, με βάση τη Βίβλο, πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδος δίσκος, περιτριγυρισμένος από θάλασσα, με κέντρο του φυσικά την Ιερουσαλήμ.
Για τους περισσότερο εξοικειωμένους με τη θάλασσα και τα ταξίδια Έλληνες, τα όρια του κόσμου ήταν πλατύτερα. Ήδη από την προϊστορική εποχή γνώριζαν το Αιγαίο, την Προποντίδα με τμήμα τουλάχιστον του Πόντου, το Ιόνιο, τη νότια Αδριατική την Κάτω Ιταλία, τη Σικελία και φυσικά την Κρήτη και την Κύπρο.
Ο Όμηρος θεωρούσε τη γη επίπεδη και κυκλική, που την περιέβαλε ο Ωκεανός.
