Φαντασία

Φαντασία

Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει.

Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει
όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη.

Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου–
–καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα η φανταιζί,–
βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…

Οδυσσέας Ελύτης, Η πορεία προς το μέτωπο

< p>

Το άξιον εστί, Μέρος Β’: Τα πάθη

Η πορεία προς το μέτωπο (ανάγνωσμα), Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης – Αφήγηση: Μάνος Κατράκης, Έργο: Το άξιον εστί (1964)

ΑΝΕΣΤΟΣ ΔΕΛΙΑΣ (το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Δέλλιος ή Ανέστης ή Ανεστάκι.

Η ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ

31 Ιανουαρίου 1944. Βοτανικός, σε μια μονοκατοικία της οδού Προφήτου Δανιήλ αργά το απόγευμα.
Η Ζωή κάθεται στην κουζίνα, έχει ανοικτή την πόρτα του δωματίου για να ακούσει αν ο Ανέστης

Οδυσσέας Ελύτης,ο πόλεμος

Έγινε αιτία ο πόλεμος

να συνειδητοποιήσω τί είναι ο αγώνας,

ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός.

Θέλω να πω

τί σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος

σε μιαν ομάδα που έχει ορισμένα ιδανικά

και να μάχεσαι κι εσύ γι' αυτά.

Είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου

τη λάμψη, που είναι ικανός ο Ελληνισμός

ν' αναδώσει, όταν πιστεύει στο δίκιο του.

Και γνώρισα από πολύ κοντά

την αψηφισιά του θανάτου,

την ακατάβλητη θέληση της ζωής,

που έγινε τελικά και δική μου.

Λίγοι ξέρουνε

ότι το κύριο βάρος του πολέμου

το σήκωσαν οι ανθυπολοχαγοί.

Και συμβολικά αυτό θέλησα να δείξω

ηρωοποιώντας έναν Ανθυπολοχαγό

με το Άσμα που έγραψα.

-Τί ήταν εκείνο που σας

συγκίνησε στο Έπος του '40;

-Ήταν ότι διάβαζα στην πράξη

και μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά,

μην τύχει και δακρύσω,

αυτά που με ανία και δυσφορία

διάβαζα ως τότε στα βιβλία

για την ιστορία της χώρας μου.

Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός

Σκαρίμπας,αποφθέγματα

Λυπάμαι μόνο ό,τι είναι ακίνητο και άψυχο και δεν μπορεί να αισθάνεται

Ο Νίκος Καββαδίας στον πόλεμο του 1940

Ο Καββαδίας όταν υπηρέτησε -αρχικά, ως ημιονηγός και στην συνέχεια ως ασυρματιστής- στο αλβανικό μέτωπο, έγραψε δύο πεζά κείμενα: “Του Πολέμου” και “Στο άλογό μου”

Στο άλογό μου

Το ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στ’ άλλα τα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω.

Αν αρχίσω τα «θυμάσαι» δε θα τελειώσω ποτέ. Λατρεύω τη συντομία! Θα σου θυμίσω μονάχα τρεις